De afgelopen twee jaar is een tijd geweest van loslaten, niet weten, vertrouwen en moed. Het was zeker niet een comfortabele tijd. Maar het heeft me krachtiger gemaakt. Ik heb diepe lessen mogen leren. In deze blog neem ik je mee op mijn reis naar binnen.

Bijna tien jaar geleden besloot ik samen met een groep van zo’n twintig mensen, onder leiding van twee spirituele leraren, in Limburg een plek voor genezing te creëren. Omdat een ongenezen genezer niet behulpzaam is, was het tijd voor mijn eigen genezing. Niet van lichamelijke ziektes, maar van mijn overtuigingen dat ik afgescheiden ben van mijn Bron. Ik had een stevige hand nodig die mij wilde leiden uit hardnekkig ingesleten overtuigingen. Hoe werkelijk is een vergankelijke wereld? Wie is er verantwoordelijk voor mijn ervaringen? Ben ik hier slachtoffer van? Is mijn Godsbesef gebaseerd op concepten of op een innerlijk weten? Waar is deze Bron van liefde? Wat is het om Liefde te zijn? En wie is het die dit zich allemaal afvraagd? Deze vragen hebben mij wakker geschud uit een droom van onwetendheid. En nog elke dag scherpen ze mijn gedachten en openen ze mijn hart.

Ik heb 8 jaar lang diepe lessen mogen leren en me dienstbaar mogen maken aan de gemeenschap. Ik heb er geleerd hoe krachtig het is om samen te zijn met één helder doel. Hoe je elkaar hierin kunt versterken en uit kunt stijgen boven jezelf. Maar ik heb ook de valkuilen mogen ervaren. Want als de leidinggevenden je geen ruimte geven tot zelf denken en eigen beslissingen nemen, dan blijf je hangen bij dat wat zij je te bieden hebben. Hoe mooi en zuiver het ook mag zijn, het heeft een plafond waar je vroeg of laat doorheen wenst te breken. Mijn pad is uniek en dat van jou ook. Ook al gaat het over een pad van Eenheid en Non-dualiteit, toch is iedereen gekomen om daar zijn/haar eigen invulling aan te geven. Daar moet ruimte voor zijn, zonder dat je er gehecht aan bent. Het is een delicate balans tussen je eigen identiteit opgeven en tegelijk jezelf te zijn.

Ik vroeg me in die tijd twee dingen af:

• Wat wil de heilige leiding in mij dat ik doe?
• Wat is er nodig om zo snel mogelijk te ontwaken?

Nu zie ik in dat deze vragen mij niet meer dienen. De eerste vraag leidde wat mij betreft alleen maar tot spanning tussen “goed” en “kwaad”, terwijl zoiets helemaal niet bestaat. Alles is slechts een keuze die je dichter bij je hart brengt of verder weg. En van die keuze leer je. Weg met dat eindeloze uitzoeken. Het leidt onvermijdelijk naar oordelen. Tijd om de natuurlijke stroom in mij te volgen.

De tweede vraag heeft alles met de eerste vraag te maken, maar is nog meer gericht op het nastreven van een doel. Het kan heel behulpzaam zijn om heldere intenties neer te zetten voor jezelf. Hoe meer je meester wordt over je geest, hoe meer je intenties werkelijkheid worden. Dus waarom dan niet als intentie hebben om te ontwaken???….Omdat dit impliceert dat ik nu nog niet ontwaakt ben! Oeps…en ik krijg het resultaat van mijn overtuigingen dat ik nog niet compleet, volmaakt en heel ben. Dat is niet wat ik wil. Ik leer steeds meer om te rusten in zijn.

Het zaadje van Eenheid is in mij geplant, maar zal zelf moeten ontkiemen. Niet met wilskracht, maar door een zachte kracht van binnenuit. Het zaadje ontkiemt als het goed verzorgd wordt. Ik kan het niet laten groeien. Dat doet het vanzelf. Ik kan slechts zorgen voor een vruchtbare bodem, voor voeding en voor licht. Ik kan ook niet voor een ander vertellen hoe je dat moet doen. Ik kan wel mijn ervaring delen, zoals in deze blog. En daar kan jij dan weer je voeding uit halen.

Twee jaar geleden besloot ik om de gemeenschap te verlaten. Ik zocht naar een reden waarom. Ik vond er velen, maar geen van allen dekten de lading. Nu zie ik dat ik deze redenen zocht om bevestiging te krijgen in mijn keuze. Die leek ik hard nodig te hebben omdat velen met wie ik dit specifieke pad van genezing deelde, inclusief zij die mij leidde, mijn keuze niet ondersteunden. Ik leek er alleen voor te staan. Alle mechanismen van “goed” en “kwaad” werden in mij geactiveerd. En het hielp me helemaal geen snars. Ik vertrok in grote gespletenheid en nam een stap in het onzekere.

Hoe verdrietig het ook was, het was de beste keuze die ik kon maken. Niet omdat die goed of fout was, maar omdat ik mijn innerlijke impuls durfde te volgen en mocht leren of deze keuze mij diende. Ik merk, terwijl ik dit schrijf, dat ik nog steeds de neiging heb om te spreken over een zuivere of onzuivere keuze. Maar dat is slechts een verkapte vorm van diezelfde strijd tussen goed en kwaad. Door “eruit” te stappen leerde ik zien dat de boodschap van Non-dualiteit in een religieus jasje kan worden gestoken en dan toch weer dogmatisch kan worden. Ieder (religieus) denksysteem kan door zijn eigen concepten worden dichtgetimmerd. Dat maakt dat zij die dit denksysteem aanhangen, geloven dat zij de beste weg hebben gevonden. Ook dat is dan heel stiekem weer voeding voor afscheiding geworden.

Na het verlaten van de gemeenschap kwam pas echt het grote leren. Was ik in staat om datgene wat mij werkelijk diende te blijven voortleven? En durfde ik datgene wat mij niet meer diende los te laten? Shit, weer die oncomfortabele plek van het niet-weten. Deze plek in mij leerde ik steeds meer te verwelkomen. Niet omdat ik een masochist ben, maar omdat het simpelweg bij het leven hoort om vaak slechts één stap tegelijk te kunnen zetten zonder te weten waar het naartoe zal leiden. Ik heb de goedheid van het leven leren vertrouwen. Er wordt voor me gezorgd door de essentie van het leven zelf. Alles is deel van mijn reis zonder afstand, terug naar de Bron in mij.

Ik woonde nog geen jaar op mezelf toen de volgde stap in loslaten zich aandiende. Het jasje van mijn vaste baan als wiskundedocent bij de vrijeschool werd te krap. Ik merkte dat ik niet meer mee wilde in de “oude” manier van onderwijs, terwijl dat juist de reden was dat ik bij de vrijeschool ging werken. Hier is ruimte voor hart, hoofd en handen. Hier is ruimte voor het individuele kind en ook voor zijn/haar zielskwaliteiten. En toch werd er van de kinderen verlangd dat ze uur na uur, vak na vak vol moesten houden om te presteren. Afstevenen op een fel begeerd gezamenlijk einddoel dat met een papiertje wordt beloond. Dit papiertje zegt weinig over het kind zelf, maar is toch nog altijd het meest gevraagde document bij bijna elke sollicitatie. Mijn ideeën hierover heb ik omschreven in een blog van twee jaar geleden.

Het was me helder dat ik ook qua werk een nieuw pad mocht kiezen. Mijn inzichten waren duidelijk. Maar ik had inmiddels ook geleerd dat ik geen goede reden hoefde te hebben om los te laten. Mijn innerlijke impuls was genoeg. Mijn moeite met deze beslissing zat hem vooral in mijn verantwoordelijkheidsgevoel naar de kinderen en naar het nog kleine team van de pas gestarte school. Mijn verstand zei dat ik op z’n minst het jaar moest afmaken. Maar mijn innerlijke stroom liet mij weten dat het tijd was. Met opgeheven hoofd, wankele benen en een dankbaar hart heb ik toen mijn baan op de Vrijeschool losgelaten. Mijn toenmalige mentorkinderen laten me nog altijd weten dat ze me missen. Dat doet me goed en geeft me tegelijk een gevoel van onmacht. Het vraagt om een nog dieper vertrouwen in mij dat als ik mijn hart volg, ik uiteindelijk voor iedereen het meest behulpzaam zal zijn.

Na een aantal weken van herstel pakte ik de draad weer op. Mijn werk als zelfstandig ondernemer had op een laag pitje gestaan omdat het werk op de vrijeschool veel van mijn energie en aandacht vroeg. Nu was er alle ruimte om dit een nieuwe impuls te geven. De vraag was of ik hier voldoende inkomsten uit zou kunnen genereren. En zou het binnen het onderwijs zijn, of meer in het begeleiden en trainen van groepen in hun persoonlijke ontwikkeling? Oh ja, één stap tegelijk, vertrouwen en loslaten…

Die stap werd een 200-uur yogaopleiding. Ik gaf al regelmatig yoga en genoot van het prachtige samenspel van fysiek bezig zijn en de spirituele voeding. Het is echter geen werk waar je van kunt verwachten snel rijk te worden. Maar geld was niet mijn drijfveer. Het voelde goed en dat was genoeg.

Inmiddels geef ik yoga op diverse locaties, begeleid ik kinderen individueel met school, werk ik als therapeut en geef ik mijn eigen trainingen voor persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit. Het is mijn verlangen om mensen te helpen groeien in bewustzijn. Ik geloof dat als je bewuster bent van jezelf en van het leven, dan ben je van nature meer in contact met geluk en vertrouwen. Het maakt ook dat ik liefdevoller met mezelf en anderen omga. Ik leef dit inzicht en raak daarmee anderen. En nu mag ik er ook mijn geld mee verdienen.

Als dingen soepel lijken te gaan en er een gevoel van zekerheid lijkt te ontstaan, kun je er donder op zeggen dat zich de volgende les in overgave zich mag gaan aandienen. Ik had mijn spirituele familie losgelaten, mijn werk,…wat nog meer? Oh ja, mijn huis! Niet dat ik daar op zat te wachten, maar het diende zich wel aan. “Ja, nu is het genoeg met loslaten! Dit wordt me te gek. Ik heb niet eens een alternatief adres om naartoe te verhuizen.” Zo zeiden de stemmen in mijn hoofd. Toch was de innerlijke impuls sterker.

Dit maakte dat ik een half jaar in een tentje heb geleefd. Ahoe! Wat was het fijn om met zo weinig spullen te leven en verbonden te zijn met de natuur. Als er nachtvorst was of het goot pijpenstelen, dan kon ik met gebalde vuisten naar de hemel zwaaien. “Doe er iets aan! Zo kan het niet langer! Wat is mijn volgende stap?!” Soms kwam dan de neiging om hard te zoeken naar een andere woonruimte. Maar telkens weer voelde ik dat dit niet mijn weg was. Een oplossing werd me als het ware in de schoot geworpen. Ik mocht op een gemeubileerd huisje passen in de prachtige plaats Mheer. En enkele maanden erna mocht ik doorverhuizen naar een prachtig appartement in een groen stukje België. Ik word nog steeds diep geraakt als ik dit schrijf. Wat een overvloed!

Vanuit mijn nieuwe woonplek zal ik mij verder gaan oriënteren. Ik zie het voor me om binnen enkele jaren een gemeenschap te vormen waarin dienstbaarheid, persoonlijke groei, natuur en zelfvoorzienend zijn, de pijlers vormen. Maar, nu eerst één stap te gelijk in het grote niet-weten.

Al deze rijkdom ervaar ik niet als mijn persoonlijke prestatie. Het is alsof het me gegeven wordt door de overvloed van het leven. Maar het was aan mij om me ervoor te openen door te durven loslaten, mijn innerlijke leiding te leren volgen en te ontspannen in het grote niet-weten. De vraag komt in mij naar boven wat mijn innerlijke drijfveren zijn om dit artikel te delen. Wil ik mezelf als held van de droom profileren? Ben ik op zoek naar rechtvaardiging voor het pad dat ik ga? Misschien ook… En als dat zo is, dan mag ik deze drijfveren in zachtheid leren loslaten. De bloem in mij zal groeien in zijn eigen tijd.

Belangrijker is dat ik heb geleerd om radicale stappen in mijn leven te zetten en dat ik hierdoor sterker ben geworden en me meer levend voel dan ooit tevoren. Het is ok om toe te geven aan het niet weten. Het is ok om aardse zekerheden los te laten als je je daartoe geleid voelt. Het is ok om van gedachte te veranderen. Het is ok om blindelings te vertrouwen op de stroom van het leven vanuit je hart. Het is ok om je oncomfortabel te voelen als je kleine zelf wordt geconfronteerd door het Ene Zelf. En het is zeer ok om van jezelf te houden.