Is het een puberdroom om te kunnen leven in een wereld zonder regels? Komt het alleen maar voort uit een verlangen om lekker te kunnen doen waar je zin in hebt – de zogenaamde schijt-aan-de-wereld-gedachtes? Of is het onze onvermijdelijke toekomst, om zachtjes onze harde regels om te buigen tot liefdevolle richtlijnen?

“Regels zijn nodig om een leefbare samenleving te creëren. Ze scheppen orde in de chaos en geven veilige kaders om in te leven. Regels stellen grenzen aan al die gekken in de wereld die ons betrekkelijk veilige leven onveilig maken. Je kunt gekken toch niet zo maar hun gang laten gaan? Het is maar goed dat er voor terroristen en moordenaars, voor drugsdealers en afpersers, voor pooiers en voor pedofielen een gevangenis is, waar we ze veilig in kunnen opsluiten”.

Deze gedachtes schetsen een algemeen wereldbeeld. Zo denkt ‘men’ in grote lijnen. We lijken het met elkaar eens te zijn. Het is misschien niet ideaal, maar ja, een andere oplossing is er niet…Toch???

In Afrika leven verschillende stammen die daar anders over denken. Zij gaan ervan uit dat ieder stamlid uit zichzelf bij de stam wil horen en voor de ander wil zorgen. Als één stamlid een daad begaat die tegen deze basisprincipes ingaat, zoals moord, verkrachting of diefstal, dan wordt dit lid in het midden van de gemeenschap gebracht. De hele stam schaart zich voor vele uren om dit lid heen om hem/ haar te helpen herinneren aan de oorspronkelijke staat van zijn waarin liefde en gemeenschapszin de basis vormen.

Hoe mooi is dat, die zorg en warmte, als iemand van zijn padje gaat? Als ik iets tegen de afspraken in doe, dan is dat al pijnlijk genoeg. Wie ben ik, en wie ben jij om als rechter op te treden en dit te bestraffen? Is compassie en zorg voor deze persoon niet een veel passender antwoord? Wie denk je die eerder zijn criminele gedrag weer oppakt: iemand die genadeloos in de gevangenis werd gezet, of iemand die met zorg en aandacht hulp werd geboden?

Regels stellen veilige grenzen. Maar wat als iemand ze overtreedt? En wat als we het niet eens kunnen worden over de regels? Ik heb een droom waarin ik zie dat de regels van de wereld zijn omgebogen tot liefdevolle richtlijnen waaraan we elkaar mogen houden. Hoeveel richtlijnen hebben we nodig? Misschien maar één: Behandel anderen zoals jezelf behandeld wilt worden. Daarin heb je alles wel samengevat. Tenminste als je ervan uit gaat dat iedereen in principe lid wil zijn van de ene Stam…

Verkeersregels worden verkeersrichtlijnen. Verbodsborden worden beter-niet-doen-borden. Schoolregels worden handleidingen en leerlingen die steeds te laat komen…? Die worden in het midden van de stam gezet.

Wie begint dit te leven? Wie durft zich over de angst heen te zetten om misbruikt te worden? Wie wil geloven dat ieder stamlid een gezonde basis heeft? Wie is bereid zich als eerste te voegen naar het beeld dat regels overbodig zijn en richtlijnen voldoende? Wie is bereid om zelfs de basismoraliteit die we met elkaar hebben opgebouwd, in twijfel te trekken en voorbij onze regels te kijken over goed en kwaad?

Het begint in het klein, door bijvoorbeeld te kiezen voor een geweldloze vorm van communicatie. Het begint met het opvoeden van onze kinderen zonder straffen en belonen, want ook dan leggen we onze wil op. Het begint met een gebaar van vergeving van iemand die zijn/ haar basisprincipes vergeten is.

Mijn hart barst van verlangen om dit elke dag, meer en meer, vorm te geven. Niet dat ik dan voor alle problemen een oplossing heb, maar ik heb wel het vertrouwen dat de Liefde in mij me in iedere situatie de weg zal wijzen.