In een authentieke Oostenrijkse alpenhut ontving ik onlangs de onderbuurvrouw, met wie ik de hut deelde. Op haar negentigste levensjaar stond ze kwiek voor de deur om te vragen om samen een kopje thee te drinken. Terwijl de sneeuw zachtjes naar beneden dwarrelde, vertelde Theresia haar verhaal. Theresia is moeder van 8 kinderen die opgroeide in de aangrenzende boerderij van de “Kerschbaumerhof”. Zij knapte samen met haar man zo’n 65 jaar geleden een oud huis op dat stamde uit de 17^eeeuw. In die tijd was er alleen een smalle landweg die vanuit het dorp Matrei naar de boerderij omhoog kronkelde. Zware last werd in manden gedragen of met paard en wagen vervoerd. De vele hectaren grond werd goed gebruikt want een supermarkt was er nog niet. Men zorgde voornamelijk voor het eigen levensonderhoud door het verbouwen van eigen gewassen en het houden van vee.

Daar zat ik dan, te luisteren naar een overgroot oma van 27 achterkleinkinderen en 25 kleinkinderen, al nippend aan een glaasje rosé die ze had meegenomen. Ik drink normaal zelden alcohol, maar dit zag ik als onderdeel van een unieke ontmoeting. Theresia liet me zien hoe het leven er betrekkelijk kort geleden uitzag. Dat vind ik veel mooier dan een geschiedenisboek. Haar verhalen raakte me, lieten me meevoelen. Verbaasd hoorde ik hoe ze uitlegde dat ze nooit heeft leren skiën omdat vrouwen in die tijd alleen maar rokken hoorde te dragen. En met een glimlach op haar gezicht deelde ze oude familiewijsheid waarom rogge gezonder is dan tarwe. Dat soort informatie haalde ze niet van internet. Dat ondervonden ze toen ze twee honden opvoedden. Eén kreeg rogge- en de ander tarwebrood. De hond die tarwebrood at, groeide snel maar was niet zo sterk. De hond die rogge at, groeide gematigd en werd een stabiele krachtige hond. Ik ben benieuwd wat voor hond je krijgt met chocoladepudding…

We leven nu in een snel veranderende wereld. De kinderen die nu opgroeien kunnen zich die wereld van toen waarschijnlijk nauwelijks voorstellen. Ik zie en voel het belang van deze verhalen. Ze beschrijven de eenvoud van het leven. De kennis van de natuur. De verantwoordelijkheid voor al wat leeft en sterft. Steeds meer mensen neigen terug te gaan naar deze manier van leven: Zelfvoorzienend, eenvoudig, natuurlijk en in het ritme van de natuur. Volgens mij is dat de weg waarin we in deze razendsnel functionerende wereld weer een pas op de plaats kunnen maken en de balans op aarde kunnen herstellen. De technologie gaat door. Dat lijkt onderdeel van de evolutie van het mens zijn. Maar wat mij betreft graag in het tempo, het ritme en de wijsheid van de natuur. Daar ligt voor mij het goud om te Zijn en om ons hoogste Zelf te herinneren.