Als ik me verbind met mezelf dan ben ik mij bewust van een staat van zijn die ik “Dierbare aanwezigheid in mij” noem. Ik realiseer me steeds dieper dat dit deel ook aanwezig is als mijn lichaam zal sterven. Het is het onsterfelijke deel in mij. Hoe cool is dat?! Het is het deel waar ik met jou voor altijd samen ben, voorbij het aardse leven. En je hoeft niet te wachten tot je aan gene zijde bent. Ik vind het tijd worden om hier open over te spreken en het met je te delen. Want ik realiseer me dat iedereen ermee in contact is, alleen weinigen bereid zijn dit toe te geven. Door er open over te praten wordt het voor jou misschien ook gemakkelijker je hiervoor te openen.
We stellen onszelf graag vragen als: “Zou er leven zijn na de dood?”, “Zijn wij de enige in dit universum?”, “Wie of wat is God?”, “Wat zou de zin van het leven zijn?”. Ik geloof dat het hele behulpzame vragen kunnen zijn, zolang je maar niet de antwoorden buiten jezelf probeert te zoeken. Het staat niet in de Bijbel, de Koran, de Tripitaka, de Bhagavad Gita, Een Cursus in Wonderen of in welk ander heilig geschrift dan ook. Daar vind je slechts de vinger die de “juiste” kant op wijst. Je WEET het al! Echt, de antwoorden zijn er tegelijk met je vragen. Ze wachten om gehoord en erkend te worden in jezelf. Vaak is het antwoord te vinden in de stilte. Het is niet voor niks dat zo velen God in de stilte vinden.
In deze tijd van wereldwijd ontwaken, een collectieve verschuiving van ons bewustzijn, voel ik dat het tijd is om te leven vanuit mijn grootsheid, dit eeuwige Zelf. Het is tijd om te gaan staan voor het innerlijk weten van het eeuwig bruisende, dansende, gevende, stralende aspect in jou en mij. Maar hoe doe je dat?
Wat mij betreft begint dat met een balans te vinden tussen weten en niet weten. Vanuit mijn eeuwige Zelf weet ik alles. Maar vanuit deze aardse werkelijkheid ben ik niet met dit Alles in contact. Dat wat ik weet, zijn mijn talenten. Ze zijn er om te delen met de wereld en zo een puzzelstukje van de kosmische puzzel in te vullen. Vanuit mijn menszijn weet ik feitelijk niks als absolute waarheid. Het lijkt mij heel gezond om dit voor jezelf te overwegen. Als je iets met je ogen ziet, weet je dan zeker dat anderen dit precies zo waarnemen? En als je iemand iets vertelt, weet je dan zeker dat die ander de boodschap precies zo opvangt zoals je het hebt verzonden? En welke waarneming is meer waar? Die van jou of die van de ander?
De wereld om ons heen is niets meer dan een constructie van ideeën die we zelf vorm hebben gegeven. Iedereen heeft zijn eigen ideeën en leeft daarmee in zijn/ haar eigen bubbel. Het is voor mij dan ook zinloos en pijnlijk geworden om mijn eigen ideeën te verdedigen en erover te discussiëren. Je kunt je ook op hartsniveau met iemand verbinden. Dan prik je als het ware door de bubbel heen. Dat is de taal die we allemaal verstaan.
Leven vanuit mijn hart betekent voor mij iedere dag opnieuw mijn hart voeden. Of zoals Ramses Shaffy dat bijna 50 jaar geleden verwoordde: “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder”. Alleen “vergeef en creëer” mis ik nog in dit rijtje. En “vecht” vertaal ik niet als vechten tegen iets, maar als vastberaden zijn.
Wat mij betreft doet het er niet toe welke ideeën je gelooft. Ze zijn waar voor jou en dat is wat ertoe doet. Ik wil dit in jou en in mezelf eren. Ze zijn de leidraad waardoor je bubbel steeds ruimer wordt, want ze leiden naar een steeds groter perspectief. Voor mij is er geen universele waarheid. Er is een universeel ZIJN waar jij en ik deel van uit maken. Ik moedig je aan om jouw waarheid met al je passie te leven, zonder er aan gehecht te zijn of om het anderen op te dringen. Leven vanuit je eigen waarheid is leven vanuit Licht. Het nodigt de Goddelijke Essentie uit om door jou heen te werken en je de Bron te herinneren.
En in de tussentijd hebben we ons aardse spel te spelen. Een spel om met moed en bewustzijn te spelen. De lichte én de donkere kanten. Een spel waarin je de hoofdprijs wint als je het antwoord weet op de vraag: “Hoe kan ik mijn Goddelijke Zelf hier op aarde leven?”
Het leven is kostbaar. De aarde die ons voedt, is kostbaar. Zij en al het leven dat ermee is verbonden, hebben onze zorg nu hard nodig. Stap naar voren als Goddelijk Zelf en als mens. Je hoeft niemand ergens van te overtuigen. Het voorbeeld leven is genoeg.
Namasté
Once upon a time there was a group of drops in the Sea who got together to talk about what the Sea was. One said: “The Sea is infinite, without beginning and without end.” The other said: “The Sea is beyond our imagination, we are but drops.” One also said: “Only when we evaporate will we be reunited with the Sea.” Then a shiny drop of water came forth and said, “I am the waves and the shore. I am the evaporation and the rain. I am the water with all her life. I am the Sea!” Everyone looked at the shiny drop in bewilderment. No one wanted to believe her until, all of a sudden, she dissolved. The other drops looked a bit shaken. “She must have returned to the Sea. I hope one day we will be there too. We might be happy there forever.”
