Er was eens een druppel water. Hij bestond zo lang als hij zich kon herinneren. Om hem heen waren er meer van zijn soort. Hij voelde zich enorm tot hen aangetrokken. Toch bleef hij een druppel op zichzelf.
De druppel was op reis. Hij wist niet waarheen of waarom. Al wat hij wist, is dat hij zich verplaatste. En hoe meer hij zich verplaatste, hoe dichter zijn soortgenoten bij hem kwamen. Het was heel gek; hij wilde graag samenvloeien en tegelijk maakte die gedachte hem bang.
Op de momenten dat hij bang was, stopte hij met verplaatsen. Terug gaan kon niet en verder reizen ook niet. Stilstaan was niet goed voor de druppel. Dat had hij ontdekt. Door de warmte verdampte een gedeelte van hem zodat hij kleiner werd. En dat was zeker geen prettige ervaring. Iedere keer als hij zijn angst opzij had gezet en voor vertrouwen in zichzelf koos, reisde de druppel weer verder.
Op een onbewaakt moment gebeurde het dan echt: een andere druppel vloeide met hem samen. De ervaring was onbeschrijfelijk en oh zo heerlijk. Het was alsof er iets heel vertrouwds in hem wakker was geworden. Het was onmogelijk de oude druppel te blijven en geen doen om nog onderscheid te maken tussen beide druppels.
En zo reisde de nieuwe, grotere druppel verder. Andere soortgenoten kwamen in zicht. Ondanks de fantastische ervaring van het samenvloeien bleef de angst ervoor opkomen. Op die momenten bracht angst zijn reis tot stilstand. In momenten van overgave vloeide hij samen en groeide hij. Naar mate hij groter werd, ging zijn reis steeds sneller. Geregeld vond er een samenvloeiing plaats. Het was een fantastisch gevoel en werkte aanstekelijk. Hij wilde nog groter worden. Niet dat hij een keus had…
Als een waterval rolde de enorme druppel naar beneden. Het begon hem te duizelen. Het was onbegonnen werk geworden om nog te begrijpen wie hij was. Het enige wat in hem leefde was: “Meer, meer, meer van dit.” Hij werd zich gewaar van een stem in hem die hem riep. Die stem begeleide hem en zei dingen als: “Kom maar. Een beetje naar links, een beetje naar rechts. Rol maar lekker. Tijd om samen te vloeien.”
De druppel was nu geen druppel meer. Zijn gedachten waren samengevloeid met andere druppels tot een stroom van gedachten. En ook deze stroom ging steeds sneller en vloeide samen tot een grotere stroom. De druppel, die geen druppel meer was, besloot zich Water te noemen. En alles waar hij mee samenvloeide was Water.
Toen… werd het stil. Een zee van stilte. Hij was zich geen beweging meer gewaar. Zijn reis was over. Het was goed. Hij was thuis en voelde zich gelukkig. Hij besefte dat hij dit diep van binnen altijd al had geweten, want in iedere druppel klinkt de stem die roept en aanmoedigt om Water te zijn.
